De frustratie van Maxime

Wat ben ik blij dat Maxime Verhagen aan onze kant staat. Het zal je maar gebeuren als natie, dat Verhagen aankondigt dat hij een pittig gesprek met je gaat voeren. Dan worden de grenzen gesloten en wordt alarmfase 1 afgekondigd. Dat overkwam Rusland naar aanleiding van het onderzoek dat is uitgevoerd naar de dood van Stan Storimans. Het onderzoek wees uit dat de dood van de cameraman van RTL nieuws werd veroorzaakt door een clusterbom en laat Rusland nou het enige land zijn in de regio dat in het bezit is van dit wapen. "Tijd voor een pittig gesprek" aldus onze Maxime. De ambassadeur wordt op het matje geroepen en ik stel me graag voor hoe zo"n gesprek er uit ziet: "
De ambassadeur komt binnenstappen in de grote werkkamer van onze minister die zetelt achter zijn imposante bureau. Stoel en bureau staan op een soort podium, zodat Maxime altijd op zijn gesprekspartner neerkijkt. Voor het bureau van Maxime staat een stoel, van hout uiteraard en met rechte leuning. Daarnaast ligt een matje. "Goedendag meneer de ambassadeur" zegt Maxime dan, "gaat u maar op het matje staan. Ik wil u hiermee laten merken dat de Nederlandse regering boos is en als ik zeg boos, dan bedoel ik ontzettend boos. Ik weet niet of u al eens een boze Jan-Peter heeft gezien, maar dat is echt geen leuk gezicht."
"Nee, dat begrijp ik"stamelt de ambassadeur ontdaan. "Ik kan alleen maar zeggen dat de conclusies uit het onderzoek niet juist zijn!"

"Wat" buldert onze minister van Buitenlandse Zaken, "durft u te beweren dat ons onderzoek niet deugt?" En hij gaat er eens extra goed voor zitten, dit belooft leuk te worden. De ambassadeur Kirill Gevorgian kleurt tot ver achter de oren.

"Nee, natuurlijk niet" stottert hij verder, "maar er kan toch een foutje gemaakt zijn?"

"Wij Nederlanders maken geen foutjes in onze onderzoeken" blaft Maxime vanuit zijn hoogte. "Ik wil dat u het grote ongenoegen van de Nederlandse regering overbrengt aan het Kremlin en wel onmiddellijk."

"Uiteraard, meneer de minister. Ik zal de boodschap overbrengen en ik denk dat de heren Medvedev en Poetin zeer onder de indruk zullen zijn. Ik ben ervan overtuigd dat u spoedig van hen zult horen" en met deze woorden spoedde de ambassadeur zich weer naar de Laan van Meerdervoort, alwaar hij bulderlachend zijn superieuren informeert over het gesprek met dat megalomane mannetje uit Nederland.

Ik meen te weten dat Maxime Verhagen dit soort gesprekken regelmatig in zijn dromen voert. Wat zou hij graag af en toe de grote landen de les lezen. Wat zou hij graag Szarkozy, Brown of Bush op de vingers tikken. Hij was eigenlijk te groot voor Nederland, is zijn dagelijks terugkerende verzuchting. En als het hem allemaal weer eens teveel wordt, leeft Maxime zijn innerlijke frustratie uit op de Antillen of België.

Dus als u, waarde lezer, weer eens een gewaagde uitspraak van onze Maxime over een klein landje leest, dan weet u waar zijn lef vandaan komt.

Tot over twee weken,

De secretaris