De frustratie van Maxime

Wat ben ik blij dat Maxime Verhagen aan onze kant staat. Het zal je maar gebeuren als natie, dat Verhagen aankondigt dat hij een pittig gesprek met je gaat voeren. Dan worden de grenzen gesloten en wordt alarmfase 1 afgekondigd. Dat overkwam Rusland naar aanleiding van het onderzoek dat is uitgevoerd naar de dood van Stan Storimans. Het onderzoek wees uit dat de dood van de cameraman van RTL nieuws werd veroorzaakt door een clusterbom en laat Rusland nou het enige land zijn in de regio dat in het bezit is van dit wapen. "Tijd voor een pittig gesprek" aldus onze Maxime. De ambassadeur wordt op het matje geroepen en ik stel me graag voor hoe zo"n gesprek er uit ziet: "
De ambassadeur komt binnenstappen in de grote werkkamer van onze minister die zetelt achter zijn imposante bureau. Stoel en bureau staan op een soort podium, zodat Maxime altijd op zijn gesprekspartner neerkijkt. Voor het bureau van Maxime staat een stoel, van hout uiteraard en met rechte leuning. Daarnaast ligt een matje. "Goedendag meneer de ambassadeur" zegt Maxime dan, "gaat u maar op het matje staan. Ik wil u hiermee laten merken dat de Nederlandse regering boos is en als ik zeg boos, dan bedoel ik ontzettend boos. Ik weet niet of u al eens een boze Jan-Peter heeft gezien, maar dat is echt geen leuk gezicht."
"Nee, dat begrijp ik"stamelt de ambassadeur ontdaan. "Ik kan alleen maar zeggen dat de conclusies uit het onderzoek niet juist zijn!"

"Wat" buldert onze minister van Buitenlandse Zaken, "durft u te beweren dat ons onderzoek niet deugt?" En hij gaat er eens extra goed voor zitten, dit belooft leuk te worden. De ambassadeur Kirill Gevorgian kleurt tot ver achter de oren.

"Nee, natuurlijk niet" stottert hij verder, "maar er kan toch een foutje gemaakt zijn?"

"Wij Nederlanders maken geen foutjes in onze onderzoeken" blaft Maxime vanuit zijn hoogte. "Ik wil dat u het grote ongenoegen van de Nederlandse regering overbrengt aan het Kremlin en wel onmiddellijk."

"Uiteraard, meneer de minister. Ik zal de boodschap overbrengen en ik denk dat de heren Medvedev en Poetin zeer onder de indruk zullen zijn. Ik ben ervan overtuigd dat u spoedig van hen zult horen" en met deze woorden spoedde de ambassadeur zich weer naar de Laan van Meerdervoort, alwaar hij bulderlachend zijn superieuren informeert over het gesprek met dat megalomane mannetje uit Nederland.

Ik meen te weten dat Maxime Verhagen dit soort gesprekken regelmatig in zijn dromen voert. Wat zou hij graag af en toe de grote landen de les lezen. Wat zou hij graag Szarkozy, Brown of Bush op de vingers tikken. Hij was eigenlijk te groot voor Nederland, is zijn dagelijks terugkerende verzuchting. En als het hem allemaal weer eens teveel wordt, leeft Maxime zijn innerlijke frustratie uit op de Antillen of België.

Dus als u, waarde lezer, weer eens een gewaagde uitspraak van onze Maxime over een klein landje leest, dan weet u waar zijn lef vandaan komt.

Tot over twee weken,

De secretaris

Houdbaarheid

Het lijkt de secretaris een goed idee om voor allerlei leidinggevende en bestuurlijke functies een maximale termijn vast te stellen waarop de functie in een organisatie bekleed mag worden. Over het algemeen kan gesteld worden, dat na een termijn van zes tot acht jaar het goed is voor de organisatie in kwestie, maar ook voor de persoon zelf om te gaan "verkassen".

Veel mensen hebben onvoldoende lef of het ontbreekt ze aan zelfvertrouwen om te vertrekken uit een functie die ogenschijnlijk goed bevalt. Maar degenen die toch een overstap maken naar dezelfde functie in een andere organisatie (kan heel verfrissend zijn), of nog mooier: zij die aan heel iets anders, iets nieuws gaan beginnen zeggen na een tijdje allemaal: "Dat had ik veel eerder moeten doen". Vandaar het woordje "ogenschijnlijk", want niet alleen de mensen knappen er van op, maar ook de organisaties die zij achterlaten en die zij komen versterken worden er beter van.

En laten we wel wezen! Leerkrachten die tientallen jaren op dezelfde school werken, dat kan toch niet. Burgemeesters die drie of nog meer termijnen van zes jaar blijven zitten, wethouders, gemeentesecretarissen, afdelingshoofden die inmiddels onderdeel van het meubilair zijn geworden, daar is toch sprake van sleur, routine, tunneldenken en gaat er toch niets verfrissends meer van uit.


Nee, de secretaris is voor het vaststellen van termijnen en stelt voor dat bestuurders niet langer dan 2 termijnen mogen aanblijven en dat ambtenaren en semi-ambtenaren gaan werken met een contract van vijf jaar, eenmalig te verlengen met drie jaar. En dan.....wegwezen. Per provincie zou gemakkelijk een poule kunnen worden opgericht waarin alle ambtenaren worden ondergebracht, zodat het ruilen gemakkelijk tot stand kan worden gebracht.

Dit lijkt de secretaris een zegen.