Het is in mijn ogen vreemd dat een ambtenaar op grond van gewetensbezwaren kan weigeren om een homohuwelijk te sluiten. Als ambtenaar wordt je geacht de wet na te leven en, als dat je taak is, die ook uit te voeren. De mogelijkheid voor homo's om te trouwen is in de wet opgenomen, dus ik vind het onbestaanbaar dat ambtenaren mogen weigeren om zo'n huwelijk te sluiten.
Slecht voorbeeld doet slecht volgen. Het zat er dus wel een beetje in dat de 'weigerambtenaren' navolging zouden krijgen in andere sectoren van de overheid. Ik was dan ook niet verbaasd toen een goede vriend me wees op de website, waar het ontstaan van allerlei nieuwe groepen van weigerambtenaren wordt aangekondigd. Deze groeperingen gaan voortaan door het leven onder de verzamelnaam 'weigenaren'.
Laat ik van deze schokkende website maar eens wat voorbeelden plukken:
* Vrouwelijke leraren in het voortgezet onderwijs hebben zich verenigd. Zij willen geen les meer geven aan Islamitische jongens, omdat de Islam de vrouw een ondergeschikte positie toekent.
* Politieagenten die hun leven vnl. op straat doorbrengen weigeren nog bekeuringen uit te schrijven voor het kapotte achterlichtje bij fietsers, omdat zij vervolgens de grofste scheldwoorden naar hun hoofd geslingerd krijgen.
* Een groep ambtenaren die werkt in de groenvoorziening heeft aangekondigd vanaf 1 januari 2010 niet meer te snoeien, omdat dit naar hun overtuiging tegen de wetten van de natuur in zou gaan.
Op de bewuste website (waarvan ik om redenen van persoonlijke veiligheid het adres geheim houd)staan nog een tiental voorbeelden die, als dit allemaal wordt toegestaan, ontwrichtend zullen werken op onze samenleving. Ik pleit er dus voor om de groep ambtenaren die tot het ontstaan van de weigenaren heeft geleid van hun functie te ontheffen en binnen de gemeenten ander werk te geven, tenzij men alsnog de gewetensbezwaren overboord gooit.
Weg met de Weigenaren!
Alvorens de secretaris zich terugtrekt in de Oostenrijkse Alpen om inspiratie op te doen voor een nieuwe serie beschouwingen, zal in december nog de laatste beschouwing van 2009 gepubliceerd worden. Tot dan.
De secretaris
zondag 29 november 2009
dinsdag 17 november 2009
Verduveld knappe koppen
Ach, ach die Onderwijsraad toch...! Slimme mensen allemaal, vooral veel hoogleraren en bijzonder(e) hoogleraren, maar ook mensen die directeur zijn van een ROC of een stichting van basisscholen. Knappe koppen dus die heus wel zien dat het onderwijs langzamerhand naar de knoppen gaat als we de minister en zijn maatje hun gang laten gaan. Tegenwoordig moet alles doelmatig zijn. Alles moet dus efficiënter, d.w.z. meer met dezelfde middelen of hetzelfde met minder middelen. Ook het onderwijs ontkomt daar niet aan en i.p.v. zich daartegen te verzetten, scheidt dit eerbiedwaardige college een zestal adviezen af die elkaar weinig ontlopen in vernuft. Een stroom van kritiek ontlaadde zich over de hoofden van de leden van de Raad na publicatie van hun advies "Naar doelmatiger onderwijs", want alleen de kenners, waar ik mezelf toe reken, zagen (ik niet meteen, dat geef ik toe) de dubbele lading van de adviezen. Om de brille van deze raad te demonstreren, wil ik graag drie adviezen aan een nadere beschouwing onderwerpen.
Allereerst het idee om les te gaan geven aan grotere groepen leerlingen en de begeleiding te laten verzorgen door diverse leraren met verschillende functie. Stel je voor: 3 of 4 leraren begeleiden ca. 50 tot 75 leerlingen die elk voor zichzelf of in groepjes aan een project werken. Lijkt knap gevonden, want de bezuinigingen liggen voor het oprapen. Waarom geen 1 of 2 leraren, waarom leraren en geen activiteitenbegeleiders (veel goedkoper), de discussie over onbevoegde leraren is dan ook meteen van de baan. Het lijkt dus idee dat goed tegemoet komt aan de wens naar meer doelmatigheid. Natuurlijk wil de Onderwijsraad dit eigenlijk niet. Die knapperds begrijpen ook wel dat er niet geleerd wordt als je pak 'm beet zo'n 65 pubers bij elkaar zet. Dit wordt net zo'n fiasco als het competentiegericht leren in het MBO, waar de gemiddelde student nog geen klinker van een medeklinker kan onderscheiden. Nederland zal dramatisch zakken in de internationale onderwijsvergelijkingen en kijk......dat is nu precies wat de Onderwijsraad eigenlijk wil. Want bij achteruitgang wordt er geroepen om meer geld en daar is die slimme raad uiteindelijk op uit. Om meer geld vragen helpt niet, dus dan maar eerst wat generaties naar de kloten helpen en dan dubbel geld erbij. Petje af hoor!
Ook heeft de onderwijsraad het idee opgevat dat leraren moeten gaan tijdschrijven. Want, zo schrijft men in het advies, hiermee krijgen leidinggevenden meer zicht op de inzet van mensen en middelen. Een mooi plannetje waarmee de Onderwijsraad vast graag wil aantonen dat de overheid zich veel te veel bemoeit met het onderwijs. Want als de leerkrachten gaan tijdschrijven, zal blijken dat men in verhouding veel te veel tijd kwijt is met vergaderen. Vergaderen over hoe de grote hoeveelheid, door overheid of schoolbestuur voorgeschreven, administratie moet worden ingevuld, met al die veelal overbodige administratieve handelingen zelf en tot slot ook nog met het vergaderen over de uitkomsten van al dat papierwerk. Het is mij volkomen duidelijk wat de Raad hiermee beoogd: vermindering van de administratieve lasten voor de leerkrachten. Maar ja, zullen ze gedacht hebben, als we dit roepen krijgen we de Onderwijsinspectie en dus de Minister op ons dak. Dan maar via een omweg! Als straks blijkt dat leerkrachten ongeveer 23 uur voor de klas staan en evenzoveel tijd moeten besteden aan al die papieren rompslop, dan wordt de roep om minder papier vanzelf groot. Prachtig gevonden mijne dames en heren, mijn complimenten.
Tot slot het de beoordeling van leerkrachten via o.a. 360 graden feedback. Zalig zijn de leerlingen die mee mogen praten over de beoordeling van hun leraren. Eindelijk de rollen omgedraaid. Zijn al eeuwen lang de leerlingen afhankelijk van de (luimen van) hun leraren, eindelijk zijn de rollen omgedraaid en krijgt het lerarenkorps een koekje van eigen deeg. Ik moet eerlijk bekennen dat dit voorstel van een dermate creativiteit en intelligentie getuigt, dat zelf ik er nog niet precies achter ben wat men hiermee als hoger doel voor ogen heeft. Ik zal het advies nog eens goed lezen en kom er misschien in een volgende beschouwing op terug.
Wat fijn, zo'n stel mensen met hart voor onderwijs die het liever hebben over doelmatigheid en niet over doeltreffendheid. Ach, waarom zou je ook...!
De secretaris
Allereerst het idee om les te gaan geven aan grotere groepen leerlingen en de begeleiding te laten verzorgen door diverse leraren met verschillende functie. Stel je voor: 3 of 4 leraren begeleiden ca. 50 tot 75 leerlingen die elk voor zichzelf of in groepjes aan een project werken. Lijkt knap gevonden, want de bezuinigingen liggen voor het oprapen. Waarom geen 1 of 2 leraren, waarom leraren en geen activiteitenbegeleiders (veel goedkoper), de discussie over onbevoegde leraren is dan ook meteen van de baan. Het lijkt dus idee dat goed tegemoet komt aan de wens naar meer doelmatigheid. Natuurlijk wil de Onderwijsraad dit eigenlijk niet. Die knapperds begrijpen ook wel dat er niet geleerd wordt als je pak 'm beet zo'n 65 pubers bij elkaar zet. Dit wordt net zo'n fiasco als het competentiegericht leren in het MBO, waar de gemiddelde student nog geen klinker van een medeklinker kan onderscheiden. Nederland zal dramatisch zakken in de internationale onderwijsvergelijkingen en kijk......dat is nu precies wat de Onderwijsraad eigenlijk wil. Want bij achteruitgang wordt er geroepen om meer geld en daar is die slimme raad uiteindelijk op uit. Om meer geld vragen helpt niet, dus dan maar eerst wat generaties naar de kloten helpen en dan dubbel geld erbij. Petje af hoor!
Ook heeft de onderwijsraad het idee opgevat dat leraren moeten gaan tijdschrijven. Want, zo schrijft men in het advies, hiermee krijgen leidinggevenden meer zicht op de inzet van mensen en middelen. Een mooi plannetje waarmee de Onderwijsraad vast graag wil aantonen dat de overheid zich veel te veel bemoeit met het onderwijs. Want als de leerkrachten gaan tijdschrijven, zal blijken dat men in verhouding veel te veel tijd kwijt is met vergaderen. Vergaderen over hoe de grote hoeveelheid, door overheid of schoolbestuur voorgeschreven, administratie moet worden ingevuld, met al die veelal overbodige administratieve handelingen zelf en tot slot ook nog met het vergaderen over de uitkomsten van al dat papierwerk. Het is mij volkomen duidelijk wat de Raad hiermee beoogd: vermindering van de administratieve lasten voor de leerkrachten. Maar ja, zullen ze gedacht hebben, als we dit roepen krijgen we de Onderwijsinspectie en dus de Minister op ons dak. Dan maar via een omweg! Als straks blijkt dat leerkrachten ongeveer 23 uur voor de klas staan en evenzoveel tijd moeten besteden aan al die papieren rompslop, dan wordt de roep om minder papier vanzelf groot. Prachtig gevonden mijne dames en heren, mijn complimenten.
Tot slot het de beoordeling van leerkrachten via o.a. 360 graden feedback. Zalig zijn de leerlingen die mee mogen praten over de beoordeling van hun leraren. Eindelijk de rollen omgedraaid. Zijn al eeuwen lang de leerlingen afhankelijk van de (luimen van) hun leraren, eindelijk zijn de rollen omgedraaid en krijgt het lerarenkorps een koekje van eigen deeg. Ik moet eerlijk bekennen dat dit voorstel van een dermate creativiteit en intelligentie getuigt, dat zelf ik er nog niet precies achter ben wat men hiermee als hoger doel voor ogen heeft. Ik zal het advies nog eens goed lezen en kom er misschien in een volgende beschouwing op terug.
Wat fijn, zo'n stel mensen met hart voor onderwijs die het liever hebben over doelmatigheid en niet over doeltreffendheid. Ach, waarom zou je ook...!
De secretaris
zondag 1 november 2009
Meten wat we willen weten
Van jongs af aan zijn we bezig met het 'verdienen' van diploma's. Een beetje jongvolwassene die wil meetellen kan zonder al te veel moeite zijn kamermuren behangen met een dozijn aan diploma's te beginnen met het veterdiploma in de kleuterjaren. Al snel gevolgd door achtereenvolgens minstens 2 zwemdiploma's, een fietsdiploma, tafeldiploma, verkeersdiploma, getuigschrift basisschool, typediploma, bromfietsbewijs, diploma voorgezet onderwijs, theoriediploma en rijbewijs. Daarnaast zijn er vast nog scholen die nog meer diploma's of getuigschriften bedacht hebben, niet te vergeten de bewijzen van vaardigheden die verzonnen worden door sportverengingen. Nee, zonder diploma kom je nergens in dit land, dat leren we onze jeugd al heel snel. En dan nog eens al die onderzoeken die we moeten ondergaan. Afgezien van die op het consultatiebureau, waar we over het algemeen weinig weet van hebben gaat het onderwijs gebukt onder de terreur van de toets-maffia. Citotoetsen, vanaf het vijfde levensjaar minimaal 6 per jaar, vergallen menig kinder- en leerkrachtgeluk. Tijd voor plezier en ontspanning is er niet. Van jongs af worden kinderen onderworpen aan kreten als 'opbrengstgericht', 'het moet ergens toe dienen', 'het moet effect sorteren', 'wat kunnen we ermee bereiken', 'wat is het doel', wat is het nut' etc. etc. Ze leren dat resultaten onbarmhartig openbaar worden gemaakt, zoals bijvoorbeeld de onderwijsinspectie doet met het publiceren van de resultaten van hun onderzoeken naar de kwaliteit van het onderwijs op de scholen. Dat daarbij alleen gekeken wordt naar opbrengsten hoeft uiteraard geen betoog.
Volgepropt met dit soort veel-te-ver-doorgeslagen ideologieën bemerken de jongvolwassenen dat het 'meten is weten' adagium ook onder de 'grote' mensen tot het ultieme is verheven.
Of ze nu in het bedrijfsleven gaan werken of bij de overheid: Onderzoeken zijn er in overvloed. Ze leren echter wel snel het grote verschil met de onderzoeken die ze kennen van 'vroeger'. Onderzoeken moeten over het algemeen wel leiden tot het gewenste resultaat. Opdrachtgevers zijn niet zo geïnteresseerd in onafhankelijke onderzoeken. Men wil van te voren graag weten wat uit het onderzoek komt en als het even kan ook aangeven wat er uit het onderzoek zou moeten komen, wil het aan de openbaarheid worden prijsgegeven. Makkelijk te manipuleren commissievoorzitters deinzen er niet voor terug om gegevens in rapporten te veranderen of feiten en conclusies te verdoezelen. Tenslotte is dit commissiewerk leuk, levert het heel wat op, is het niet in pecunia, dan wel in andere opdrachten of zelfs een leuke baan en zijn we niet op de wereld om elkaar het leven zuur te maken, nietwaar? Overigens geldt dit niet alleen voor onderzoeken, maar toch ook wel voor uitvindingen die bepaalde sectoren onwelgevallig zijn.
Vraag me niet om voorbeelden, want die zijn er te over. Daar hoef je alleen maar de kranten voor te lezen. Alleen deze week al het onderzoek naar de radicalisering, waarin de PVV als bedreiging van de democratie wordt gezien en de opdrachtgever (BZK) wil dat de uitkomsten worden aangepast. Een ander mooi voorbeeld is toch wel het rapport dat de commissie Cornielje openbaar heeft gemaakt, waarbij de voorzitter (Clemens Cornielje de CdK van Gelderland) volgens ingewijden bewust gegevens in het rapport zodanig heeft gewijzigd dat de politie er in zijn rapport gunstig van afkomt. Doordat de politiebond stevige kritiek uitte komt er nu een onderzoek naar het werk van de commissie Cornielje, maar de samenstelling van die commissie roept op zijn minst twijfels op over haar onafhankelijkheid. Die nieuwe, door minister Ter Horst ingestelde, commissie bestaat nl. uit de voormalige begeleidingsgroep van de commissie Cornielje. Als je dat leest vraag je je af of de minister wel echt geïnteresseerd is in een andere uitkomst dan die van het oorspronkelijke onderzoek.
'Meten is weten' is in goed Nederlands allang vervangen door 'Alleen meten wat we willen weten'.
Met beschouwende groet,
De Secretaris
Volgepropt met dit soort veel-te-ver-doorgeslagen ideologieën bemerken de jongvolwassenen dat het 'meten is weten' adagium ook onder de 'grote' mensen tot het ultieme is verheven.
Of ze nu in het bedrijfsleven gaan werken of bij de overheid: Onderzoeken zijn er in overvloed. Ze leren echter wel snel het grote verschil met de onderzoeken die ze kennen van 'vroeger'. Onderzoeken moeten over het algemeen wel leiden tot het gewenste resultaat. Opdrachtgevers zijn niet zo geïnteresseerd in onafhankelijke onderzoeken. Men wil van te voren graag weten wat uit het onderzoek komt en als het even kan ook aangeven wat er uit het onderzoek zou moeten komen, wil het aan de openbaarheid worden prijsgegeven. Makkelijk te manipuleren commissievoorzitters deinzen er niet voor terug om gegevens in rapporten te veranderen of feiten en conclusies te verdoezelen. Tenslotte is dit commissiewerk leuk, levert het heel wat op, is het niet in pecunia, dan wel in andere opdrachten of zelfs een leuke baan en zijn we niet op de wereld om elkaar het leven zuur te maken, nietwaar? Overigens geldt dit niet alleen voor onderzoeken, maar toch ook wel voor uitvindingen die bepaalde sectoren onwelgevallig zijn.
Vraag me niet om voorbeelden, want die zijn er te over. Daar hoef je alleen maar de kranten voor te lezen. Alleen deze week al het onderzoek naar de radicalisering, waarin de PVV als bedreiging van de democratie wordt gezien en de opdrachtgever (BZK) wil dat de uitkomsten worden aangepast. Een ander mooi voorbeeld is toch wel het rapport dat de commissie Cornielje openbaar heeft gemaakt, waarbij de voorzitter (Clemens Cornielje de CdK van Gelderland) volgens ingewijden bewust gegevens in het rapport zodanig heeft gewijzigd dat de politie er in zijn rapport gunstig van afkomt. Doordat de politiebond stevige kritiek uitte komt er nu een onderzoek naar het werk van de commissie Cornielje, maar de samenstelling van die commissie roept op zijn minst twijfels op over haar onafhankelijkheid. Die nieuwe, door minister Ter Horst ingestelde, commissie bestaat nl. uit de voormalige begeleidingsgroep van de commissie Cornielje. Als je dat leest vraag je je af of de minister wel echt geïnteresseerd is in een andere uitkomst dan die van het oorspronkelijke onderzoek.
'Meten is weten' is in goed Nederlands allang vervangen door 'Alleen meten wat we willen weten'.
Met beschouwende groet,
De Secretaris
Abonneren op:
Posts (Atom)
