Olympische positivo's

De secretaris is een echte sportliefhebber. Als het zou kunnen, zou hij de hele dag voor de TV zitten om alles te volgen van wat uit China tot ons komt aan sportvertier. Waar de secretaris zich echter wel over opwindt is het grenzeloze chauvinisme dat bij zo'n evenement de kop opsteekt, bij het nationalistische af. Alles is prachtig, mooi en geweldig en soms voldoen deze superlatieven niet voor de verslaggevers om onder woorden te brengen wat ze voelen. Eigenlijk zijn het geen verslaggevers maar ordinaire supporters, die op kosten van de belastingbetaler twee weken lang kun favorieten kunnen volgen en hun prestaties kunnen verslaan voor het volk. Vergeten zijn de kritische vragen en vergoelijkt worden de falende sportprestaties. En die zijn er. Naast de geweldige verrichtingen van individuele sporters (o.a. Willy Kanis, Li Jie, Li Jiao, Anky van Grunsven) en sportteams (dames en heren hockey, dames waterpolo) vallen er natuurlijk vele teleurstellingen te noteren. Een teleurstelling is volgens de secretaris niet dat er geen medaille wordt gehaald al was er door 'experts' wel rekening mee gehouden. De secretaris vindt dat een sporter teleurstelt als hij of zij ver uit de buurt van zijn eigen topprestatie blijft. Wat bijvoorbeeld te denken van Theo Bos, Marianne Vos, Mark Huizinga, Rutger Smith en het voetbalelftal. Allemaal beantwoordden zij aan de definitie van de secretaris voor een sportieve teleurstelling.
Belangrijker nog is het ontbreken van de kritische journalist. Hoe kan dat nou, Marleen? Je blijft ruim een halve seconde van je pr verwijderd. Je zwemt als een beginneling. En Rutger? Het kwam toch allemaal in orde? Niemand hoefde zich toch ongerust te maken? En Dennis, was het dan toch beter geweest om Grim Vuijsters te sturen?
Nee, niets van dat al. "Jammer", "Volgende keer beter", "Wat een pech", "Het zat inderdaad niet mee", dat was het enige dat gehoord kon worden van de onafhankelijke verslaggevers. Geen enkele kritische noot. Iedereen die teleurstelde kon zich achter excuses verschuilen die uiteraard ruimschoots voorhanden waren. En het gemakkelijkst van iedereen kwam Jacco Verharen er vanaf. Vrijwel zijn hele zwemploeg heeft gefaald, op een prachtige gouden voor de 4 x 100 meter vrije slag estafette van de dames na dan. Niet één keer werd hij genadeloos aan de tand gevoeld, zelfs niet één kritisch vraagje werd hem gesteld. Nee, Jacco faalde niet. Het lag aan de sporters. Natuurlijk wordt alles nog eens rustig geëvalueerd, worden er lessen getrokken enz. enz., maar aan de begeleiding lag het uiteraard niet.

De secretaris vraagt zich af of de verslaggevers hun kritische vragen soms niet meer durven stellen, omdat ze bang zijn dat de sporters ze een volgende keer negeert, dat ze niet meer op de persconferenties worden toegelaten. Als dat zo is, moet er nodig wat veranderen. Het merendeel van die sporters wordt ondersteund door het NOC/NSF. Voorwaarde voor die ondersteuning zou moeten zijn dat de pers altijd te woord moet worden gestaan, ook al zijn ze terecht kritisch.

De secretaris wordt namelijk erg moe van al die positivo's in China